Dag 17 Whale watching

Vandaag hebben we een trip naar Hermanus gemaakt om walvissen te gaan spotten. We zijn op tijd vertrokken zodat we ruim op tijd zouden zijn voor het vertrekken van de boot. We kwamen iets na 11 uur aan en wilden ons gaan melden. Toen we wilden betalen bleek dat we de creditcard vergeten waren op de hotelkamer! Bummer. Toen bedachten we dat we een wereldpas van de bank bij hadden, maar die werd steeds declined. Daarna zijn we gauw terug naar het stadje gereden om een ATM machine te zoeken (net zoiets als bij ons een pinautomaat). Ook die weigerde de kaart. Gelukkig was er een bank vlakbij waar we het konden proberen. Daar werkte de kaart weer niet en we werden geadviseerd de bank te bellen. Zo gezegd, zo gedaan. De tijd begon te dringen en die klantenservice had er geen haast mee. Uiteindelijk kregen we iemand aan de lijn rond half 12 en die vertelde ons dat een wereldpas eigenlijk niet meer werkt. Je kunt alleen doorgeven dat je op vakantie gaat en dan zetten ze hem voor je om. Lekker makkelijk allemaal, waarom betaal je dan voor een wereldpas? Het omzetten zou hooguit een uur gaan duren. Na opgehangen te hebben, hebben we snel geprobeerd te pinnen bij de bank. Dit werkte nog steeds niet, dus we zijn op de gok maar terug naar de Whale Shack gereden waar we ons moesten aanmelden. Hier nog een keer geprobeerd (inmiddels 10 minuutjes later) en gelukkig deed hij het toen! Zou zonde zijn als we 1,5 uur voor niks hadden gereden. We willen ook niet weten wat het telefoontje naar de bank gekost heeft, want die vent bleef weet ik hoe lang praten. Maar goed, we konden eindelijk de boot op en waren net op tijd om mee te gaan! We zijn best ver de zee opgevaren en hebben zo’n 5 Zuidkapers gezien. Tweemaal een parend stelletje en eenmaal een walvis die in zijn uppie was. Ze waren supernieuwsgierig en kwamen heel dichtbij. Er is er zelfs één onder de boot door gezwommen en hij spetterde ons nat met zijn grote staartvin! Een supermooie ervaring. Ze zijn zo enorm, dat kun je je niet voorstellen. Ze zijn net zo groot als 10 volwassen Afrikaanse olifanten bij elkaar. We leerden ook wat interessante informatie over de walvissen. Zo zijn de ballen van een walvis 500kg per stuk! En zijn slurf is 3 meter haha. Wat ook leuk was om te weten, is dat veel mensen denken dat walvissen water spuiten. Ze spuiten lucht uit hun spuitgat, alleen er komt soms wat water mee als ze aan het wateroppervlak zwemmen. Ze kunnen zo’n 30 minuten onder water blijven, maar meestal spelen ze een paar minuutjes en dan komen ze weer boven. De walvissen hebben allemaal een soort van witte vlekken. Dit zijn parasieten die op het dier meeliften. Een babywalvis heeft het alleen boven zijn ogen en die krijgt de parasieten door het intensieve contact met zijn moeder. De walvissen waren nu te zien, omdat ze ‘thuis’ komen om te paren, te spelen en uit te rusten. In deze periode eten ze ook niet, want ze eten maar één soort plankton en die leeft hier niet. Dat is ook meteen de reden dat ze over een paar maanden een tocht richting de Zuidpool maken, want daar is wel dat soort plankton te vinden.
Tegen de tijd dat we terug gingen begon ik me een beetje zeeziek te voelen. Het turen door een lens terwijl je soms over 5 meter hoge golven vaart valt niet altijd even goed. Tegen dat we op de helft van de terugweg waren was ik zo misselijk dat ik op het randje van overgeven zat. Ik ben binnen gaan zitten, heb me vastgehouden en heb vooral zo weinig mogelijk bewogen haha. Ik was blij toen we weer aan land waren. Het heeft nog een paar uur geduurd voor mijn maag weer op zijn plek zat, maar nu voel ik me gelukkig prima. We hebben wat gegeten en zijn rustig aan terug gereden. Daarna hebben we niet veel meer gedaan. Een beetje hangen, avondeten gegeten en nu gaan we zo slapen, want morgen staat onze laatste bestemming alweer op het programma! Kaapstad, here we come.